Nadat Toetanchamon was overleden werd hij gemummificeerd. Nadat Toetanchamon overleden was werd hij gemummificeerd. Het lichaam van Toetanchamon werd naar een 'zuiveringsplaats' gebracht, meestal aan de westelijke oever van de Nijl. De zijde die werd geassocieerd met het hiernamaals. De plaats moest zijn voorzien van voldoende watertoevoer en op ruime afstand liggen van menselijke nederzettingen. Hier werd het lichaam gereedgemaakt door te wassen in een natronoplossing. Natron is een natuurlijk zout met milde antisceptische eigenschappen; het werd gebruikt om het vocht aan het lichaam te onttrekken. Het was van het grootste belang het uiterlijk van de dode te bewaren.

De hersenen werden verwijderd, al hadden de Egyptenaren geen idee van het belang daarvan en vervangen door materialen als in hars gedrenkt linnen om de vorm van het hoofd te behouden. Ze verwijderde nooit het hart, ze beschouwde het als het belangrijkste orgaan. Andere belangrijke inwendige organen werden verwijderd via een kleine inkeping in de zijde. Deze werden afzonderlijk gebalsemd, gedroogd, omwikkeld en in lijkvazen of canopen gelegd, die in het graf werden geplaatst. Daarna werd het lichaam tijdelijk opgevuld en bedekt met natron. Ongeveer veertig dagen later werd het natron verwijderd, werd het lichaam opnieuw gewassen en kreeg het zijn permante vulling. Het werd gezalfd en de neusgaten, oren en mond werden meestal dichtgestopt.

In enkele van de vroegste oud- Egyptische graven zo zijn grafgiften als vuurstenen, messen en voorraadkruiken gevonden. De aanwezigheid van deze alledaagse zaken lijkt te wijzen op een geloof in een vorm van leven na de dood waarin ze nodig zouden zijn. De Egyptenaren waren ervan overtuigd dat ze het eeuwige leven konden verkrijgen door het uitvoeren van een reeks handelingen, van het meegeven van een grafuitrusting tot het uitdrukking geven aan religieuze overtuigingen en vroomheid.